“Een literair project voor het multimediatijdperk”, aldus de New York Times in een recent artikel over de game. BioShock Infinite is net als het gelauwerde, originele BioShock iets dat zelden voorkomt in de game-industrie: een mainstream kunstwerk waar tientallen mensen aan gewerkt hebben, en dat toch duidelijk de signatuur van een auteur heeft. Die van creatief directeur Ken Levine.

Levine's interesses in zowel de Amerikaanse geschiedenis als moderne popcultuur staan aan de basis van de wereld van BioShock Infinite. In het spel worden op een intelligente manier pittige thema’s als racisme, historisch revisionisme, politiek en religie behandeld. Iets dat eigenlijk ongebruikelijk is in zulke grote blockbuster producties. Dit wordt bovendien allemaal elegant verpakt in de vorm die de inhoud versterkt; een gewelddadig schietspel.

BioShock Infinite speelt zich af in een vliegende stad genaamd Columbia die gevormd is met zowel Steampunk als Beaux Art invloeden. Columbia voelt net als Rapture, de onderwaterwereld uit de eerste BioShock, als een echte plaats. Dit gegeven vormt de basis voor deze art collectie.

Het spel begint met een klassieke opzet. De speler is een figuur die om een gokschuld in te lossen iemand moet ophalen uit Columbia. Anders dan bij veel schietspellen is de stad Columbia nog volledig in bedrijf als de speler er aankomt. Het is geen verwoest dystopia, zoals zo vaak te zien in andere games. Het is een realistische, virtuele plek waar de echte, virtuele mensen nog wonen. Mensen runnen winkels, werken, socializen met elkaar etc.

De zoete kleuren en de ogenschijnlijke idylle steken scherp af tegen de onderhuidse duistere kant van Columbia, die van haar inwoners en die van Columbia's bedenker Father Comstock die je al spelend ontdekt. En die tot je komen via de kleinste, visuele details en audio zonder te vervallen in wijdlopende uitleggingen. Boeiende thema’s verpakt in een fantastische vorm zoals past bij een goed kunstwerk.