Een knokpartij in een steeg in Tokio. Net als iemand Kiryu Kazuma aanvalt, grijpt een keukenhulp in en gooit twee verse preien naar de Yakuza-held. Die vangt ze behendig op en mept met de natte preien SLAP- SLAP - SLAP de aanvaller naar de grond. En ja, dat is precies zo maf als dat klinkt. Het is slapstick in Kung-Fu film stijl. En tegelijk is het precies wat Yakuza zo leuk maakt: games waar schijnbaar moeiteloos de beste verhalen en art direction worden gemixt met momenten van flauwe humor. Om de een of andere reden kan het team achter Yakuza het niet laten geweldige dramatische verhaallijnen - gedragen door de beste stemacteurs in de business - te onderbreken met intermezzo’s die totaal de andere kant op wijzen. Hoe is het anders te verklaren dat midden in een spannende scene ruimte wordt gemaakt om de tweede held uit de serie, Goro Majima, om een hoekje te laten spieden met zijn defecte (met een ooglapje bedekte) oog?
artikel
Yakuza: SEGA’s veelkleurige soap opera
SEGA’s Yakuza games duizelen van veelzijdigheid.
Arjan Terpstra
02-03-2018 ⋅ 3 min read
Babysitting
Tot verbazing van veel Westerse commentatoren werkt het ook nog, die vreemde combinatie. Net zoals de combinatie van babysitten en vuistgevechten werkt in Yakuza 6. Of het constant stuivertje wisselen tussen dramatische gebeurtenissen en karaoke minigames. Zo beredeneerd zijn Yakuza games echte ‘de som is meer dan de delen’ games. Ze vertrouwen zowel op een dramatische structuur en levensechte personages, en op het flauw-komische achtervolgen van een Roomba die een trouwring heeft opgeveegd. Het is een deel crime soap opera en een ander deel rechttoe-rechtaan button smashen in arcade stijl. Het is het ene moment oprecht begaan met het verhaal, en het volgende totaal niet.
Tot verbazing van veel Westerse commentatoren werkt het ook nog, die vreemde combinatie. Net zoals de combinatie van babysitten en vuistgevechten werkt in Yakuza 6. Of het constant stuivertje wisselen tussen dramatische gebeurtenissen en karaoke minigames. Zo beredeneerd zijn Yakuza games echte ‘de som is meer dan de delen’ games. Ze vertrouwen zowel op een dramatische structuur en levensechte personages, en op het flauw-komische achtervolgen van een Roomba die een trouwring heeft opgeveegd. Het is een deel crime soap opera en een ander deel rechttoe-rechtaan button smashen in arcade stijl. Het is het ene moment oprecht begaan met het verhaal, en het volgende totaal niet.
Entweder/oder
Dit soort design komt op Westerlingen vaak over als een tonale hutspot. Maar wij zijn door lang mediagebruik dan ook getraind te denken in vastomlijnde genres, waarbij we constant onze innerlijke Kierkegaard aanroepen: het is - vrij naar de beroemde filosoof - altijd OF/OF voor alles en iedereen. Iets is of modern, of het is ouderwets. Een film is of luchtige komedie of een serieus drama. Wat stiekem een heel Westerse manier van denken is die het genieten van Japanse media soms flink in de weg zit. Daar geldt die manier van denken namelijk veel minder en kunnen ‘modern’ en ‘ouderwets’ naast en door elkaar bestaan - simpelweg omdat alles in het Japanse leven zowel ‘modern’ (lees: Westers) is als traditioneel (lees: Japans). Zo gezien is het niet zo gek als slapstick nooit ver weg is van diepgravende dramatische expositie, zoals gebruikelijk in Japanse kunst, van kabuki theater tot Kurosawa films.
Uiteindelijk is Yakuza een hoogst vermakelijke en kleurrijke hutspot van verschillende dingen, die er ook nog eens fantastisch uitziet - met dank aan de nieuwe Dragon Engine die de Yakuza games in het hoge-resolutie zonnetje zet. Wandel door de levendige straten van Kamurocho, deel wat klappen uit aan een lokale bende en sla rechts een steegje in om daar een karaoke bar te bezoeken om een paar nummers mee te brullen. Het mag volslagen vreemd zijn, die combinatie, maar je leeft het volle Yakuza leven - in al zijn glorie en absurditeit.
Dit soort design komt op Westerlingen vaak over als een tonale hutspot. Maar wij zijn door lang mediagebruik dan ook getraind te denken in vastomlijnde genres, waarbij we constant onze innerlijke Kierkegaard aanroepen: het is - vrij naar de beroemde filosoof - altijd OF/OF voor alles en iedereen. Iets is of modern, of het is ouderwets. Een film is of luchtige komedie of een serieus drama. Wat stiekem een heel Westerse manier van denken is die het genieten van Japanse media soms flink in de weg zit. Daar geldt die manier van denken namelijk veel minder en kunnen ‘modern’ en ‘ouderwets’ naast en door elkaar bestaan - simpelweg omdat alles in het Japanse leven zowel ‘modern’ (lees: Westers) is als traditioneel (lees: Japans). Zo gezien is het niet zo gek als slapstick nooit ver weg is van diepgravende dramatische expositie, zoals gebruikelijk in Japanse kunst, van kabuki theater tot Kurosawa films.
Uiteindelijk is Yakuza een hoogst vermakelijke en kleurrijke hutspot van verschillende dingen, die er ook nog eens fantastisch uitziet - met dank aan de nieuwe Dragon Engine die de Yakuza games in het hoge-resolutie zonnetje zet. Wandel door de levendige straten van Kamurocho, deel wat klappen uit aan een lokale bende en sla rechts een steegje in om daar een karaoke bar te bezoeken om een paar nummers mee te brullen. Het mag volslagen vreemd zijn, die combinatie, maar je leeft het volle Yakuza leven - in al zijn glorie en absurditeit.
