Ik ben Castlevania fan sinds de vroege Gameboy games, en daarna de SNES games. Symphony of the Night was een van de eerste games die ik op de PlayStation speelde. Ik had zelf geen PlayStation toen, maar veel van mijn vrienden wel, en ik heb veel goede herinneringen van het samen spelen van de game bij een vriend thuis. De kunst van Ayami Kojima’s voor de game is ook een van de dingen die mijn interesse voor tekenen heeft gewekt. Ik heb
zoveel tijd besteed aan het kopiëren van haar kunst van Alucard in mijn schoolschriften!
Welke andere games speelde je vroeger?
Van mijn ouders mochten we nooit zelf een spelconsole thuis hebben, afgezien van de Gameboy, dus wij groeiden op met PC games: games van LucasArts of Sierra, zoals de Monkey Island serie, of de King’s Quest serie. Ik speelde ook heel veel Civilization, Diablo/Diablo II en Warcraft II. Daarna ontdekte ik Final Fantasy, eerst FFVII en ik speelde daarna elke andere game van de serie die ik te pakken kon krijgen.
Haal je veel inspiratie uit games voor je persoonlijke werk?
Tot op zekere hoogte, ja zeker. Videogamekunst is altijd een deel geweest van mijn pad als artiest, en zelfs als ik niet werk aan kunst die van een game is zitten die invloeden altijd wel in mijn achterhoofd. Wat ik mee heb gekregen uit het spelen van videogames is een voorliefde voor hele atmosferische scènes. Ik beeld me altijd graag in dat als je op magische wijze getransporteerd zou worden, midden in een van mijn illustraties, dat je dan
’Wow!!’ zou zeggen, en meteen op ontdekking zou willen gaan!
Wat was de grootste inspiratie die je had voor het maken van de illustratie?
Ik wilde zeker hulde brengen aan de kunst van Ayami Kojima, en tegelijk mijn eigen persoonlijke ‘touch’ aanbrengen. Ik heb geprobeerd de karakters de reinterpreteren in mijn ‘stijl’, en toch trouw te zijn aan hun originele design. Ik heb geprobeerd alle iconische elementen van de game te combineren tot een samenhangende compositie met sterke vormen en sfeervolle verlichting.
Je bent op het Internet bekend geworden voor je persoonlijke werken en ‘pop-culture’-geïnspireerde werken. Hoe kwam je terecht in deze pop-culture niche?
In 2012 heb ik een aantal Harry Potter werken gedaan, gewoon voor de lol, in mijn vrije tijd. Ze kregen heel veel tractie op sociale media (Tumblr toentertijd) en werd ik steeds meer en meer opgemerkt.
Olly Moss werkte in die tijd samen met Mondo, en hij nam contact met me op om te vragen of ik interesse had om een poster voor ze te maken. Ik weet niet wanneer hij mijn kunst voor het eerst heeft gezien, maar ik ben hem eeuwig dankbaar dat hij me toen die kans heeft gegeven.
Rond diezelfde tijd kreeg ik een opdracht van James van Black Dragon Press voor een Nosferatu poster voor de lancering van zijn bedrijf, en de print was een groot succes… alles ging daarna eigenlijk gewoon rollen!
Maak je een onderscheid tussen de twee? Waardeer je de ene meer boven de andere?
Niet echt. Ik vind beiden erg leuk om te doen en probeer mijn werk erin te balanceren. Pop-culture werk komt soms met restricties en richtlijnen (karakter designs, etc.) en mijn persoonlijke werk heeft helemaal geen restricties… en dan kan soms meer een uitdaging zijn… als je alles kan tekenen, wat teken je dan?? Ik beeld me in dat al mijn illustraties – zelfs de pop-culture geïnspireerde werken – zich allemaal afspelen in dezelfde wereld, dus als je al mijn werken samen zou bekijken lijkt het op één samenhangende collectie.
Wat denk je van de huidige stand van de pop-culture geïnspireerde kunst? Zie je bepaalde trends?
Ik moet toegeven dat ik niet echt een verzamelaar ben (al zou ik wel willen dat ik me meer kunst zou kunnen veroorloven), dus ik let niet echt op de markt in het algemeen naast releases van mijn vrienden en collega’s. Ik weet dat er veel gevarieerde stijlen en onderwerpen zijn, dus er is altijd wel iets voor iedereen.
Waar kijk je naar als je een project aanneemt?
Commissies waarvan ik weet dat ik het leuk zal vinden aan ze te werken… en soms is dat niet altijd duidelijk aan het begin, dus zorg ik altijd dat ik het werk leuk ga vinden nadat ik het aan heb genomen. Als je het niet leuk vindt aan iets te werken dan kan je dat zeker terugzien. Dit is de reden waarom als het onderwerp van een werk totaal niet aansluit bij wat ik normaal maak, ik er altijd voor probeer te zorgen dat ik het “aanpas” naar mijn eigen wereld.
Wanneer en hoe besloot je om scratchboard te gaan gebruiken als techniek voor je illustraties?
Zo’n 7 jaar geleden nu. Ik deed eerst pen en inkt illustraties (die waren zeker niet zo gedetailleerd als wat ik nu doe), maar ik kwam er al snel achter dat ik het medium te gelimiteerd vond voor wat ik probeerde te bereiken. Ik wilde mezelf eigenlijk specialiseren in etsen/graveren, maar dat was veel te duur en ik kon er geen goede cursus voor vinden. Dus na wat onderzoek gedaan te hebben vond ik het eerste beste ding: scratchboard, en ik heb sindsdien niet meer teruggekeken!
Biedt deze “traditionele” manier van werken iets van digitale technieken niet kunnen doen?
Wanneer ik volledig digitaal werk (het gebeurt) heb ik het gevoel alsof ik nooit echt klaar ben met iets. Je kan altijd inzoomen en meer details creëren, de kleuren ad finitum blijven aanpassen, hier en daar wat oppoetsen, etc. De scratchboards die ik gebruik geven je niet echt de mogelijkheid om dingen opnieuw te doen, dus als een bepaald stuk gekrast is, is het klaar. Als ik een enorme fout maak begin ik helemaal opnieuw. Wanneer (of eigenlijk
als) ik kleinere foutjes maak dan fix ik ze daarna in Photoshop. Als ik uiteindelijk dan klaar ben dan krijg ik echt een enorm gevoel van prestatie van iets tastbaars te hebben gemaakt.
Wat is een vraag die je zou willen dat mensen je stellen, maar die je nooit gesteld wordt?
Wie mijn favoriete videogame componist is… Het is Nobuo Uematsu (van Final Fantasy fame)! Alhowel, als ze haar Bloodborne en Dark Souls 3 streak volhoudt, dan is Yuta Kitamura zeker een kandidaat voor de titel!
De giclee Castlevania: Symphony of the Night is deel van onze officiële Konami collectie, en is verkrijgbaar in twee edities: de Standard Edition en Luxury Edition (Large). Voor zolang de voorraad strekt komen beiden edities van deze print met een exclusieve Alucard enamel pin, ontworpen door Nico!
